مطلق نگری و مطلق اندیشی یکی از معضلات کشورهای در حال توسعه است. تسلط سنت ها و حاکمیت استبدادی در قرن های گذشته، تفکر انتقادی و مشروط را از جامعه سلب کرد. ریشه ی همین تفکر است که با شنیدن یک شعار به یکباره از خود بی خود می شویم و برای خودمان مدینه ی فاضله می سازیم و با عملکرد خلاف ذهنیت مان، دچار یاس و نا امیدی می شویم.برای تحقق یک شعار انتخاباتی، وسیله مهم تر از هدف است.

نمی شود در هر زمینه ای دموکراسی مجال رشد یابد. حتی در باغچه کوچک حیاط خانه خودمان مادام که زمینه رشد گیاه را میسر نساخته ایم، انتظار گلستان را داشته باشیم.
دولت هایی که در راس امور قرار می گیرند، اگرچه با رای میلیونی به قدرت می رسند اما در ابتدا فاقد قدرت اقتصادی هستند، پشتوانه اقتصادی برای تحقق شعارها از اهمیت والایی برخوردار است. وقتی به درستی نگاه کنیم با طیفی از سرمایه داران رو به رو می شویم. آنها که در پس حاکمیت حضور دارند و به امپراطوری عثمانی می اندیشند و از طرف دیگر سرمایه داران به ظاهر مستقل که رو به قبله ی غرب دارند و فکر می کنند با باز شدن درهای کشور به سوی غرب  همه مشکلات حل خواهد شد. غافل از اینکه غرب برای دموکراسی نیم بند خود به تخریب و غارت منابع کشورهای درحال توسعه نیازمند است.دولت در سال 93 با تکیه به آرای عمومی و میلیونی باید به تحقق انقلاب صنعتی در بافت اقتصادی جامعه اقدام کند.
نه آنان که رو به قبله ی غرب دارند و نه عثمان اندیشان، نمی توانند مشکلات اقتصادی و اجتماعی پیش آمده را حل کنند، منابع و ثروت جامعه شناخته شده است، همه دولتمردان از این امر آگاهند. با نگرش علمی، دولت می تواند پایه های صنعت را چنان استوار سازد که در برابر طوفان غرب هرگز تعادل خود را  از دست ندهد. روشنفکران جامعه با نگرش نسبی به واقعیات جهان و ایران با حمایت مشروط و انتقادی می توانند راه انقلاب صنعتی در ایران را هموار سازند. راه سازندگی ایران راهی است میان شیفتگان غرب و عثمانی اندیشان !.