وقتی کرونا، مهمان ناخوانده، جوری ماندگار شد که حکم صاحبخانه را پیدا کرد، جهان کاسه ی چه کنم چه کنم دست گرفت که برنامه های زمان بندی شده ی سالیانه به چه شیوه ای برگزار شوند. نمایشگاهها، فستیوال ها، میتینگ های سیاسی و اقتصادی و البته در کشور ما کنکورها، همگی باعث نگرانی شد. دانشگاههایی که ورودیشان از  روز ازل با سد بتونی کنکور مواجهه بوده،وا ماندند که  با وجود شیوع ویروس کرونا و خطر سرایت آن ، چگونه کنکور را برگزار کنند. هفته ی پیش آزمون کارشناسی ارشد در شرایطی پر از استرس و تقریبا با برنامه ریزی ضعیف برگزار شد.  در این آزمون هیچ گونه تجهیزات حفاظتی برای داوطلبین و مراقبین در نظر گرفته نشده بود.

همان بدو ورود مسئول بازرسی بدنی که به امید امکانات حوزه فقط با ماسک آماده به خدمت بود، به ناچار بدون دستکش و لباس محافظ، شروع به بازرسی بدنی داوطلبین کرد.قانون کرونایی وضع شده می گفت باید تا پایان آزمون ماسک ها بر صورت داوطلبین قرار داشته باشد ولی  کلاسهایی که برای آزمون در نظر گرفته بودند در دمایی  بودند که داوطلبین ترجیح دادند در ظهر 55 درجه ای خوزستان درِ کلاس ها را باز کنند بلکه نسیمی بتوانند عرق پیشانیشان را خشک کند.

کم کم شرایط به حدی سخت شد که رویای رتبه ی برتر و تحصیلات تکمیلی را فراموش کردند، عطایش را به لقایش بخشیدند و جواب داده یا نداده پاسخنامه ها را یکی یکی تحویل دادند.

طبق پروتکل ها نه خبری از آب آشامیدنی بود نه الکل و ماسک. یک استامپ برای اثر انگشت حداقل 200 داوطلب میز به میز می چرخید. . با حفظ فاصله هایی آمیخته با ترس و اضطراب آزمون به پایان رسید. به خانه که برگشتم اخبار جلسه ی ایده آلی از  برگزاری آزمون در محیطی استاندارد را در  پایتخت نشان می داد.

می دانم که در همان پایتخت هم  شرایط ازمون در همه جا یکسان نبوده ولی مثل همیشه خوزستانی ها در گرمای طاقت فرسا دشواری بیشتری داشتند.بدون شک شرایط برگزاری آزمون در نتیجه ی داوطلبین بسیار موثر خواهد بود و باز هم عده ای در خوزستان قربانی جبر جغرافیایی شدند.