وقتی روغن پالم به حدی خطرناک است که حتی می تواند باعث سکته قلبی و مرگ و میر افراد شود، چرا باید اجازه داده شود که حدود یک سوم از کل روغن های وارداتی کشور بدان اختصاص یابد؟
متخصصان داخلی و خارجی و نیز مقامات وزارت بهداشت بارها گفته اند که روغن پالم،با افزایش کلسترول بد خون به تنگی و انسداد عروق می انجامد و نهایتاً می تواند باعث سکته قلبی و حتی مرگ شود.
چند روز پیش هم وزیر بهداشت گفت که علت نیمی از مرگ های ایرانیان، سکته است.
سال گذشته، حرکت خوبی در خصوص روغن پالم در کشور صورت گرفت؛ شخص وزیر بهداشت از استفاده از روغن پالم در برخی محصولات لبنی خبر داد و متعاقب این افشاگری، استفاده از هرگونه روغن پالم در لبنیات ممنوع شد. پرونده ای هم در این خصوص تشکیل و به قوه قضائیه ارسال شد.
انتظار می رفت بعد از این جنجال که مستقیماً به سلامتی مردم مربوط است، فکری اساسی برای روغن پالم شود ولی اینک که جنجال ها خوابیده، خبر می رسد که واردات روغن پالم مجدداً افزایش یافته است. البته خبر افزایش وارادات روغن پالم را منابع داخلی فاش نکردند بلکه این شورای نخل مالزی بود که اعلام کرد توانسته است در 5 ماه نخست سال جاری میلادی، 6.55 درصد نسبت به مدت مشابه سال قبل، روغن پالم بیشتری به ایران بفروشد.
این افزایش در حالی است که از سال گذشته، استفاده از روغم پالم در لبنیات به طور کامل ممنوع شده است(به جز بستنی).
البته مقامات وزارت بهداشت می گویند طبق مجوز صادره، وارد کنندگان می توانند 30 درصد از حجم کل روغن های وارداتی را به پالم اختصاص دهند و از این رو، ممکن است در برخی ماه ها واردات زیاد شود ولی در ماه های بعدی، با کاهش واردات مواجه خواهیم شد و نهایتا از همان 30 درصد بالاتر نخواهد رفت.
امیدواریم که چنین شود ولی سخن فراتر از این 6.55 درصد است. سخن این است که چرا باید 30 درصد از کل روغن وارداتی کشور به پالم اختصاص یابد؟ طبق اظهارات مسوولان وزارت بهداشت، امسال قرار است 400 هزار تن روغن پالم وارد کشور شود و در انواع مواد غذایی و مشخصاً در روغن های خوراکی مورد استفاده قرار گیرد.
سؤال اینجاست وقتی روغن پالم به حدی خطرناک است که حتی می تواند باعث سکته قلبی و مرگ و میر افراد شود، چرا باید اجازه داده شود که حدود یک سوم از کل روغن های وارداتی کشور بدان اختصاص یابد و همین یک سوم نیز در تولیدات غذایی متعدد به کار گرفته شود؟
این توجیه که اگر اجازه ندهیم ، ممکن است تولید کنندگان روغن و مواد غذایی دیگر سراغ روغن های دیگر مانند روغن جامد روغن نیتروژنی بروند نیز پذیرفتنی نیست.
مگر نه این است که در این کشور نهادهای نظارتی مانند وزارت بهداشت وجود دارد و وظیفه شان نیز این است که نگذارند اقلام خوراکی مضر وارد کشور شوند یا در تولیدات غذایی به کار روند؟
البته انصاف حکم می کند که بگوییم در دو سال گذشته، میزان واردات روغن پالم از 700 هزار تن در سال به 400 هزار تن رسیده است که اقدام بسیار مبارکی است ولی همچنان عدد 400 هزار تن موجود، پشت هر شهروند آگاه به مضرات روغن پالم را می لرزاند.
واقعیت تلخ اینجاست که عده ای همچنان به وزارت بهداشت فشار می آورند که روغن پالم را مجاز بداند و این در حالی است که خودشان هم می دانند این، "تجارت مرگ" است ، خاصه آن که در سال های گذشته، بی کیفیت ترین و ارزان ترین روغن های پالم وارد ایران شده است و این یعنی فاجعه مضاعف.
انتظار جدی این است که با یک برنامه ریزی جدی و کوتاه مدت، صنایع غذایی کشور را از روغن پالم بی نیاز کنند تا واردات آن به صفر میل کند و انسان هایی که قرار است رگ هایشان مسدود شود و سکته کنند، نجات یابند. قضیه به همین مهمی است.